Menta, als Platearius weet,
es .i. cruud droghe ende heet.
Hof mente es beter, segmen mi,
dan die ackermente si.
Hem die tantvleesch ende mont
hevet quaet ende onghesont:
siede hofmente in aisijne
ende wriver mede die tande sine
sochte, ende wrive der an
pulver van drogher menten dan.
Salmen oec jeghen venijn
gheven dranc, so salter in sijn.
Wijn dar mense in siet, wilmen weten,
ende dat pulver der of gheten
can der maghen cracht vernuwen
ende doet ter cure verduwen.
Jacob van Maerlant: Der Naturen Bloeme, 13de eeuw
"Pepermunt,
Kruizemunt,
Witte munt,
Groene munt,
Munt.Munt.Munt.Munt.
Pluk wat je kunt!
Volgend jaar,
Reken maar,
Staan we hier weer bij elkaar."
Malihapi Malu (1955 -)
Namen
Familie
Lipbloemenfamilie - Lamiaceae (Labiatae)
Botanische naam
De geslachtsnaam 'Mentha' betekent "sterk ruikend" De soortnaam 'piperita' staat voor gepeperd.
Andere talen
E: Peppermint, Brandymint
F: Menthe poivrée, Menthe poivre
D: Pfeffer-Minze, Echte Pfefferminze
Volksnamen
Menthos
Mentha
Oudemannekenskruid
Ruukgoed etc.
Geschiedenis (voor alle Muntsoorten)
3000 jaar geleden al in Egypte in gebruik, het werd ook als grafgift meegegeven. in Egypte werd het kruid ook gebruikt voor het stelpen van bloedingen, het werd dan gemengd met azijn. in de bijbel wordt verteld dat Pepermunt gestrooid werd op de vloer van de synagoge. De oude Romeinen gebruikten het om wijn op smaak te brengen, de geur van Pepermunt heeft als prettige bijkomstigheid dat het de geur van alcohol verdoezeld, ook werd het gebruikt om het stremmen van de melk tegen te gaan. Bij de Grieken en Romeinen was het kruid heilig, volgens een Griekse mythe zou de nimf Minthe, de dochter van de Watergod Kokytos, een amoureuze verhouding hebben gehad met de God van de Onderwereld, Hades, dit tot groot ongenoegen van zijn vrouw, Persephone en zijn schoonmoeder, Demeter, deze laatste stortte zich in razernij op de nimf en scheurde haar aan stukken. Hades, de verdrietige minnaar liet uit de resten een geurig kruid groeien, de Munt. Plinius de Oudere verteld dat de Grieken en Romeinen zichzelf kroonde met Pepermunt en hun tafels versierde met de twijgen en hun koks gebruik maakte van pepermunt voor het op smaak brengen van hun gerechten en wijn, sommige schrijvers betwijfelen of het hier om Pepermunt gaat, mogelijk gaat het om andere soorten, ondanks dat er bewijs is dat Pepermunt werd gecultiveerd door de oude Egyptenaren. Een Christelijke legende verteld dat Maria, na de dood van Jezus, zich dagenlang uit rouw alleen gevoed had met Groene Munt, in Italië bestaat dan ook een spreekwoord dat zegt: "Wie de Groene Munt vindt en ze niet aanbidt, zal ook de Madonna niet zien als hij sterft". in de Middeleeuwen werd Munt gebruikt bij oogaandoeningen, bij zweren en rabiës (dan met zout). in Japan werden er bladballetjes van Munt gerold om bij je te dragen. Met het blad werden ook de tanden gepoetst verder bij hik, braken, oprispingen en oorpijn. Pepermunt wordt vermeldt in de IJslandse 'Pharmacopoeias' uit de 13de eeuw maar het werd pas algemeen toegepast als medicijn in West-Europa in het midden van de 18de eeuw en dan vooral in Engeland. Het werd pas erkend als een aparte soort aan het eind van de 17de eeuw (Grieve).
Botanie
Vaste plant uit de Lipbloemenfamilie. Kruising van de Aarmunt (Mentha spicata) en de Watermunt (Mentha aquatica). Van de Pepermunt is de stengel roodpaars aangezet, dit geldt ook voor het jonge blad. Het blad is tegenover elkaar staand (net als bij alle Lipbloemigen). De bloemen staan in schijnkransen, ze zijn roze tot lila, de bloei is van juni tot juli.
De stengel is vierkant, de wortel onuitroeibaar met veel uitlopers, Pepermunt groeit graag langs het water, in de schaduw, de plant heeft een grote gevoeligheid voor milieuverontreiniging (vormt dan roest). Vermeerderen gaat via (wortel)stek, de plant is een woekeraar in de tuin. Er zijn ruim 600 Muntsoorten.
